ارزیابی تقارن پارامترهای زمانی-فضایی راه رفتن هنگام حمل کوله پشتی با وزن های مختلف به روش یک طرفه و دوطرفه با استفاده از الگوریتم VBT

مقدمه و اهداف هدف مطالعه حاضر ارزیابی تاثیر حمل کوله­پشتی با وزن­های مختلف به دو روش یک­طرفه و دوطرفه بر تقارن پارامترهای زمانی-فضایی راه رفتن افراد بزرگسال سالم بود. مواد و روش­ ها 17 آزمودنی دختر سالم با میانگین سن 73/21 سال، برای شرکت در تحقیق حاضر داوطلب شدند. راه رفتن آزمودنی­ ها هنگام حمل کوله ­پشتی به دو روش یک­طرفه و دوطرفه و با وزن­های صفر، 5، 10 و 15 درصد از وزن بدن با استفاده سیستم سه­ بعدی آنالیز حرکت با شش دوربین مورد ارزیابی قرار گرفت. پارامترهای زمانی-فضایی راه رفتن و شاخص تقارن زمان قدم و طول قدم با استفاده از الگوریتم تردمیل مبتنی بر سرعت (VBT) و برنامه نویسی محاسبه شدند. برای تجزیه ­و­ تحلیل آماری داده­ ها از آزمون تی-همبسته و آزمون آنالیز مکرر واریانس استفاده شد (0/05>p). یافته­ ها نتایج تحقیق حاضر نشان داد که با افزایش وزن کوله­ پشتی، مدت زمان فاز استانس، سوینگ و حمایت دوگانه فزایش و طول قدم و تواتر گام­ برداری کاهش پیدا می ­کند. ارزیابی شاخص تقارن نشان داد که این شاخص با افزایش بار اعمال ­شده بر بدن کاهش می­یابد و راه رفتن فرد به سمت عدم تقارن اندام راست و چپ سوق پیدا می ­کند. همچنین مشخص شد که حمل کوله ­پشتی به­ صورت یک­طرفه، شاخص تقارن را نسبت به حمل کوله­ پشتی دوطرفه بیشتر تحت تاثیر قرار می­دهد و باعث کاهش آن می­شود که این تفاوت حین حمل کوله ­پشتی با 15 درصد وزن بدن معنادار بود. نتیجه­ گیری با توجه به نتایج به­دست­آمده، پیشنهاد می­ شود برای بهبود شاخص تقارن اندام راست و چپ، وزن کوله ­پشتی از ده درصد وزن بدن تجاوز نکند و روش حمل کوله­ پشتی به­ صورت دوطرفه باشد.